Nasıl oldu anlamadım bir anda; AŞK!

         Bugün süs püs tam havamızdayız. Zil çaldı kapıyı açmadan önce çağım insanının alışkanlığı olarak "kim o" dedik.  "Benim" dedi ve kapıyı açtık. Sesinden tanıdık diye bir açıklama yaptık şaşkın bakan ev ahalisine de. Bu basit bir hayat alışkanlığı. Bunu burda bırakmak yerine herşeye genellemekse bizim hatamız. Yüreğimizin kapıları çaldı. Sorduk kimsin nesin ? Buyum şuyum dedi ve aldık. Onun sesine aşkı sevgiyi ilerideki hayat arkadaşı çocuklarımın babası gibi kavramları biz yükledik. Yüreğimizi açtık. Sonra neyse gideyim artık dediğinde nereye hani kalacaktın dedik. Bize kimse kalıcam demedi. Biz onu beynimizin tamamlama özelliğiyle tamamladık aklımızda. Boşlukları kafamızda doldurup ona binlerce program yükledik. Kendimiz hayaller kurup onu o hayaldeki yerine oturttuk. Düşünemedik belki de, her zihinde farklı düşünceler ve hayaller olabileceğini. O bize "ben aşkım" diyerek gelmedi. Yanlış kişiye açtık belki de kapıyı, belki öylesine uğramıştı ya da yaramaz bir çocuktu sadece zillere basıp kaçıyordu. Gücü yoktu ses veremedi belki biz sadece açtık istediğimiz için. 

    Açmadığımızı varsayalım. Bazıları kapıyı açmasan bacadan bacayı tıkasan camları kırarak dalar yüreğinin tam ortasına. Bakakalırsın, korkarsın. Öyle bir sarılırki dilin tutulur, çık git diyemezsin, kal da dememişsindir zaten ama alıverir seni büyülü dünyasına hiç bırakmayacakmış gibi. "Doğru insan kim acaba" diye dolanan bizlerin enerjisi iletilmiş, okunmuş ve cevabı gelmiştir işte yanıbaşımıza. Nasıl oldu bir anda anlamadım cümleleri işte böyle olaylar üzerine  kurulur çoğu zaman.