Çok özlediğinde tutarız kendimizi. Zincirleriz ayaklarımızı. Başlarız işkenceye:" unut, sus, geçecek bu his arama sakın gitme koşma O'na!" Her bir tutuşta daha da yara alır ruhumuz, boğulur. "Yapma bana acı çektirme tutma kendini neye değer ki bu hayat gurur mu taktığın haysiyetin mi senin onu sevmene engel? Yapma hadi doyur ruhunu ara onu içinden ne geçiyorsa söyle!" Sonra Mevlana'nın bir sözü işler aklın derinliklerine : Bazen diyorum ki; ''ne olacak söyle gitsin'' Sonra diyorum; ''Söyleyince ne olacak, sus bitsin.''
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder